ช่างกลหลินฮุน ch.11 (Cut)
@ลานจอดรถคอนโดหลิน
หลิน: หิวมั้ยครับ
ฮุน: ......
หลิน: ที่รักครับ
ฮุน: .....
หลิน: ตอบเค้าหน่อย
ฮุน: .....
หลิน: เฮ้ออออ...
ฮุน: หิว!
หลิน: งั้นเราไปซื้อของมาทำสุกี้กินกัน
ฮุน: ......
หลิน: ไม่ตอบถือว่าตกลงนะครับ งั้นไปโลตัสกันดีกว่า
ฮุน: .....
หลิน: จะเงียบไปถึงไหนกัน ทำไมชอบเงียบใส่หลินนักห๊ะ หลินเหงานะ
ฮุน: เรื่องของมึง กูก็เป็นของกูแบบนี้รับไม่ได้ก็จอดรถแล้วก็ปล่อยให้กูลง
หลิน: ไม่!! คิดจะผิดคำพูดเหรอ
ฮุน: คำพูดอะไร
หลิน: คืนนี้ต้องอยู่กับหลินเพราะที่รักเป็นของเดิมพัน
ฮุน: กูไม่ผิดคำพูดหรอกที่กูมาก็เพราะมาให้มึงเอาไม่ต้องมาดูแลกูอย่างตอนนี้แค่เอา แล้วก็จบนั่นคือของเดิมพันในความหมายกู
หลิน: ต้องการแบบนั้นมากใช่มั้ย รู้มั้ยว่าฮุนกำลังทำให้หลินโมโห
ฮุน: เหรอ กูไม่รู้เลย
หลิน: ฮุน!!!!
ฮุน: จบจากมึงกูก็จะไปแข่งใหม่แล้วก็เดิมพันแบบเดิมๆ มึงจะได้ไม่คิดว่ากูเอากับมึงแค่คนเดียวเพราะกูรักกูชอบมึง เพราะมันจะไม่มีวันนั้น
เอี๊ยด!!!!!
หลิน: งั้นเราก็ขึ้นไปเอาๆกันให้มันจบๆไปเลยดีไหม
ฮุน: ก็ดี!!!
หลิน: งั้นลงมา!
ฮุน: ปล่อย! กูเดินเอง
หลิน: อยากให้เล่นบทร้ายก็ไม่บอก ให้เป็นพระเอกฮุนคงไม่ชอบสินะ
ฮุน: ก็ไม่ชอบไงเพราะกูไม่ใช่นางเอกของใคร!!!
หลิน: งั้นตัวร้ายอย่างเราก็คงเหมาะสมกันมากๆเลยหล่ะ
ฮุน: มึงไม่เหมาะกับกูหรอกบอกไว้เลย
.
.
@ชั้น16ห้อง1609
ฮุน: ไอเหี้ย!! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ!! อ่ะ...เจ็บ!!
หลิน: เจ็บสิดีฮุนหน่ะเจ็บตัว แต่หลินหน่ะเจ็บใจ!!! เจ็บจนจุกไปหมดแล้ว...
ฮุน: ......
หลิน: ......
ฮุน: มึงชอบกู มากขนาดนั้นเลยเหรอว๊ะ
หลิน: เออ! ไม่ชอบแล้วจะตามตื๊อขนาดนี้มั้ยเล่า!!
ฮุน: เข้าใจแล้ว...
หลิน: เข้าใจ? เข้าใจอะไร
ฮุน: เข้าใจว่ามึงชอบกู
หลิน: แล้วที่บอกตั้งนานพูดจนน้ำลายกระเด็นใส่หัวไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งนี่คือไม่เข้าใจเหรอ!
ฮุน: งั้นมั้ง
หลิน: ห๊ะ!! โอยยกูจะเป็นลมนี่กูพูดไปตั้งนานทำไปตั้งนานเพื่ออะไรเนี่ยเค้าไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง
ฮุน: .......
หลิน: เฮ้ออ...
ฮุน: มึงเป็นอะไรอีกเนี่ย! จะเอายังไงห๊ะ!! จะเอาไม่เอาไม่เอากูจะกลับจริงๆละนะ
หลิน: ไปเถอะกลับไปเลยก็ได้ หลินรู้สึกเหนื่อยขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ ยอมและกลับดีๆนะ
ฮุน: อะไรของมึงเนี่ย!!!
หลิน: ก็ให้กลับบ้านไง
ฮุน: กูไม่กลับ!
หลิน: เอ๊า! ก็ปล่อยไปแล้วนี่ไงจะเอาไงอีก เหนื่อยนะเว่ย
ฮุน: กูจะอยู่ไหนคีย์การ์ดห้องมึงเอามากูเปิดเอง
หลิน: ไม่ๆๆ กลับไปเลยเดี๋ยวไปส่งก็ได้
ฮุน: นี่มึงไล่กูเหรอ กูบอกว่าจะอยู่ไง
หลิน: อะไรของฮุนเนี่ย ตามไม่ทันแล้วนะ
ฮุน: ......
หลิน: ป่ะกลับ
ฮุน: ไม่!!
ติ๊ด! แกร๊ก!
ฮุน: ไหนห้องมึงเป็นยังไง
หลิน: นี่ ไม่ได้บอกให้เข้าเลยนะ
ฮุน: ก็กูจะเข้ามึงให้กูเข้ามาไม่ใช่?
หลิน: นั่นมันตอนแรกแต่ตอนนี้ไม่ใช่
ฮุน: จะใช่ไม่ใช่ก็เรื่องของมึง
หลิน: โอเคเรามาคุยกันให้รู้เรื่องนะ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปหลินจะไม่เข้าไปยุ่งกับฮุนอีก แต่ถ้าเจอหน้ากันโดยบังเอิญถ้าฮุนไม่ทักหลินก็จะไม่ยุ่งไม่มองตามนี้นะ หลินเหนื่อยที่จะตามแล้ว ที่แข่งวันนี้หลินแค่ไม่อยากให้ฮุนต้องเดิมพันด้วยการเอาตัวเข้าแลกมันไม่ดีเลยนะ
ฮุน: จะยังไงก็เรื่องของกู ไหนๆมึงก็จะไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับกูแล้ว และคืนนี้กูก็เป็นของเดิมพันของมึงเรามาเอากันให้มันจบๆแบบไม่มีอะไรค้างคากันดีกว่า
หลิน: ไม่เอาหล่ะ หลินไม่อยากจบแบบนั้น
ฮุน: แต่กูอยาก
พูดจบคนตัวเล็กกว่าก็ผลักคนตัวสูงให้ล้มลงไปกับเตียง แล้วขึ้นคร่อมตัวทันที
ฮุน: มึงรู้มั้ยว่าถ้ากูพูดอะไรแล้วไม่ทำมันจะเสียหมามาก
หลิน: ........
จบคำพูดทั้งสองมองตากัน ฝ่ายหลินเป็นคนเมินหน้าหนีก่อนและก็นอนนิ่งๆแบบนั้นโดยที่ไม่พูดอะไร ฮุนทนมองดูไม่ไหวเพราะมันรู้สึกขัดลูกตามากจึงจับหน้าหลินหันมาแล้วก็ก้มลงประกบปากอย่างรุนแรงขบเม้มริมฝีปากของคนใต้ร่างอย่างแรงจนรู้สึกได้ว่ามีเลือดออก
ฮุน: ตกลงมึงจะเลิกยุ่งกับกูจริงๆใช่มั้ย!!
หลิน: ......
ฮุน: ได๊!!
ฮุนเลื่อนมือไปกระชากเสื้อที่หลินใส่อยู่ออกจนเสื้อฉีกขาด หลินมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ฮุน มองไม่เห็น เค้าเลยปรับสีหน้าให้เรียบเหมือนเดิม ฮุนก้มลงดูดเม้มซอกคอตามตัวของหลินจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำเค้ารู้สึกหงุดหงิดที่คนใต้ร่างไม่ตอบสนองอะไรเลย เค้าเอื้อมมือไปปลดกระดุมกางเกงของคนใต้ร่างออกแล้วจัดการดึงลงอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องมีเจล ไม่ต้องมีถุงยางไม่ต้องมีการเล้าโลมอะไรทั้งสิ้นคนตัวเล็กจับแก่นกายของคนใต้ร่างยัดใส่ช่องทางของตัวเองอย่างรวดเร็วแต่เข้าไปได้ไม่มากก็ต้องร้องออกมา เพราะว่ามันเจ็บเหลือเกิน แต่ไม่ทันได้จับออกคนใต้ร่างก็เด้งตัวขึ้นมาก่อน
"โอ๊ย!!!"
".....พั่บ!"
"อึก....มึง!"
"หึ!"
"ไอเหี้ย!! อ๊ะๆๆ อ๊าาาา"
"ใส่เข้ามาแบบไม่เบิกทางเจ็บมั้ยครับ^^"
" มึงแกล้งกู!! อิ๊ส์! อ๊ะๆๆ!"
"อ่าาาส์ ที่รักโคตรแน่นเลย "
" อ๊ะๆๆๆ อ๊าาาา เสียววว..."
"เสียวมากมั้ยครับ....พั่บๆๆ!!!!!"
"อึก...อ๊ะ"
.
.
.
#ช่างกลหลินฮุน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น